Siła przyciągania

Tytuł oryginalny: Freier Fall

Reżyseria: Stephan Lacant

Produkcja: Niemcy, 2013

Gatunek: dramat

Dostępność: OutFilm.pl

Policyjny kadet jest zadowolony z życia ze swoją narzeczoną, z którą oczekuje na dziecko. Ten idealny układ rozbije kolega z pracy rozbudzając nieznane emocje i pożądanie.

Film jest interesujący – jeśli lubi się oglądać jak w ciągu kilku dni całe życie może się zmienić. Ma się wrażenie, że nad bohaterem wisi jakieś fatum, ale mimo tego wcale nie ma się ochoty mu współczuć. Prawdziwe kino na odczarowanie kultu miłości i romantyczności.

Szary złoty środek

W dobrym kinie akcji spod znaku Hollywood musi być bezwzględny szwarccharakter i czysty jak łza bohater, któremu nawet jeśli wszystko jakoś nie wychodzi, można na to przymknąć oko i dalej podziwiać właściwy mu heroizm. W "Sile przyciągania" jest zupełnie odwrotnie. Bohater bezczelnie i z premedytacją po prostu zdradza narzeczoną. Sprawę potęguje oczekiwanie na będące już w drodze dziecko. Ocena (jeśli nie wyrok) jest  więc jednoznaczna: zdrada pozostaje zdradą, a kochanek wrogiem moralności. Ale jest i druga strona medalu: gorące uczucie, tożsamość seksualna i prawda. Więc czy dalej mamy do czynienia z dobrem i złem? Badania dowodzą, że człowiek odróżnia tysiące odcieni szarości. To szeroka paleta, by zastanowić się nad oceną naszych zachowań. Ta niejednoznaczna ocena bohatera to zdecydowanie najsilniejszy punkt Siły przyciągania. 

Samostanowienie?

Mimo szarzyzny oceny charakteru bohatera prowadzi on bardzo bujne, kolorowe życie. Rodzina, kochanek, wszystko w presji zbliżających się egzaminów w szkole policyjnej. Scenarzyści absolutnie nie poskąpili stresogennych wydarzeń w życiu zagubionego kadeta. Czy one jednak jakkolwiek go usprawiedliwiają? Czy Marc ma obiektywne prawo do poszukiwania seksualności? Czy decyzja o założeniu rodziny przestała go wiązać? Z jednej strony chcemy mu kibicować, bo przecież lepiej późno niż później, ale jednak czujemy że konsekwencje zmian/dojrzewania ponosi nie główny zainteresowany, ale wszyscy wokoło! I wybranka i wybranek niezależnie od kolejności będą niezasłużenie cierpieć. A to już najzwyczajniejsza w świecie niesprawiedliwość. Tym samym film bardziej niż linearną fabułą oscyluje wokół spiętrzania problemów i budowania wokół nich moralnego dylematu, który każe nam rozwiązywać, stawiając się w sytuacji bohatera. Niestety ekstremalna sytuacja nie sprzyja refleksji na temat zjawiska, ale raczej zbliża się w rejony samosądu nad jednostką prezentowaną w talk show.  

Za mundurem...!

Być może te scenariuszowe pomysły  mają służyć nie tylko nakreśleniu ram dla niejednoznacznej  moralnej oceny bohatera, ale służą jako kanwa do opowiedzenia historii mundurowego. Te pagony, spluwa i jakiś szczególny respekt przed błyszczącą odznaką. Służby mundurowe to jednak wciąż domena mężczyzn heteroseksualnych. Stąd jakby nie patrzyć arcyciekawym pomysłem było osadzenie filmu gejowskiego w realiach szkoły policyjnej i środowiska szatni na komisariacie. Tu nie o żaden parytet chodzi. Mundur zobowiązuje przecież do ochrony każdego, kto czuje się w niebezpieczeństwie. W rzeczywistości zostają nam chyba protesty w kinie. Albo swego rodzaju Tęczowe Służby Porządkowe...

7/10